Gonzo, onze geadopteerde Gentse kater met Spaanse roots, wordt binnenkort 10. Dat betekent dat hij voor de tiende keer een kaartje van de dierenarts kreeg om hem te herinneren aan zijn jaarlijks onderzoek. Het beest wordt er helemaal nerveus van. Ik was het kaartje helemaal uit het oog verloren. Onlangs vond ik het tot groot afgrijzen van Gonzo terug. En begon ik preventief met hem wat minder eten en snoepjes te geven voor zijn clash met de weegschaal. Gedaan met de zalm en de steak, gedaan met de overdosis brokjes maar terug een normale portie waar hij het moet mee doen.
Voor de tiende keer hangt hem een preek boven het hoofd over zijn hangbuik, gemopper omdat hij zijn oren zelf niet schoon houdt en een vermakelijke lach omdat hij zijn meest pissige snoet opzet als hij de dierenarts ziet. Een dierenarts waar wij trouwens al jaren supercontent over zijn.
Om niet te vergeten dat ik met hem eens bij de dierenarts moet passeren voor zijn groot onderhoud, heb ik alvast zijn transportbox in huis klaar gezet, samen met zijn onderhoudsboekje. En toen ging het mis. Sinds dat ding in huis staat, is onze lamlendige kater plots een actieve buitenkat geworden. Hij is met geen stokken binnen te krijgen, zelfs niet als ik met zijn etensbakje sta te rammelen om hem te lokken. Nee, op 10 meter van de deur gaat hij nukkig met zijn gat in de haag zitten en dwaas naar ons huis staren.
Maar ik laat me niet zo gemakkelijk verslagen. De transportbox verdwijnt uit het kattenzicht en over enkele dagen sla ik ongenadig toe. Dan vliegt hij in zijn transportbox en zal hij zijn jaarlijkse donderpreek van de dierenarts aanhoren!
