20 weken zijn voorbijgevlogen… 20 weken met een minimensje in mijn buik. Eerst niet groter dan een microbe, nu is ie volgens de statistieken ongeveer 25 cm groot en weegt ie iets van een 320 gram. Om versprekingen over het geslacht te vermijden, spreken we over Dingske. En nee, we weten het geslacht echt nog niet. Misschien wel bij het volgende bezoek aan de gynaecoloog.
Dingske en ik beginnen eindelijk beter overeen te komen. Eten en drinken gaat langzaamaan beter. Al zijn er nog moeilijke momenten. Mijn gewichtsverlies van de voorbije weken is eindelijk ingehaald. De vermoeidheid blijft wel plakken. Als ik dan toch eens in een actieve bui schiet, wijst Dingske me er al snel op dat ik maar beter af en toe in de zetel kan ploffen. Mijn buik wordt dan zo hard als een steen. Eens ik in de zetel lig, begint Dingske vrolijk te spelen in mijn buik.
En wat niet onbelangrijk is: ik kan terug af en toe choco eten!!!! 🙂
Eindelijk lukt het me om wat meer te genieten en me wat minder zorgen te maken. Het doet me ook deugd om te zien hoe mijn buik een gezinsproject is. Mijn buik is ook niet meer van mij tegenwoordig. Te pas en te onpas plakken er kinderhandjes aan, krijgt DIngske kusjes of plakt er een kinderhoofdje tegen om te horen of Dingske echt niks komt vertellen. Zalige momenten zijn dat…
Vanaf nu kan het aftellen beginnen. Nog 20 weken te gaan 😉
