Van zodra de zon zich laat zien, doen onze kinderen niets liever dan buiten spelen. We hebben een grote tuin en wonen naast een doodlopend straatje. Dat straatje staat in verbinding met een woonwijk waar enkel plaatselijk verkeer komt. Vorig jaar mochten de kinderen met hun rollend materieel rond ons huis rijden en in het doodlopend straatje. Achteraan is er een rond punt waar ze kunnen gaan draaien om zo terug tot thuis te bollen. Op die manier hadden ze voldoende bewegingsvrijheid en bleven ze toch in mijn vizier.
Dit jaar willen ze wat verder op verkenning gaan. Met hun step, fietsjes en al de rest met wielen, cruisen ze door de woonwijk. Meestal met zijn tweetjes of drietjes maar soms ook alleen. Ze gaan dan links en rechts eens buurten, dat komen ze wel eerlijk vertellen. Daar komt dan het dilemma… Hoe vrij laat je je kinderen dezer dagen buiten spelen? Waar trek je de grens?
Ik probeer de kinderen vrijheid en keuzevrijheid te geven. Ook al valt het me soms moeilijk om ze los te laten, ik doe een effort omdat het in hun belang is. Het stoort me niet dat ze hier op de wijk wat rondrijden. Hoegenaamd niet. Ook al zie ik hen niet. Omdat ik weet dat dit een veilige en rustige buurt is. Omdat ik weet hoe ik vroeger zelf was. En dan begint de mallemolen in mijn hoofd.
Zouden de andere buren er ook zo over denken? Vinden die het niet vervelend dat onze kroost daar fietst en stept? Verdragen de mensen dat tegenwoordig nog? Als je de actualiteit mag geloven, moet je kinderen onder een glazen stolpje zetten na schooltijd en dan liefst nog eentje met geluidsdemping. Spelen en kabaal maken moeten ze maar op school of in de hobbyclub doen.
Wel, De Wederhelft en ik doen daar niet aan mee. Onze kinderen moeten onbezorgd kind kunnen zijn. Ze spelen, ravotten en gieren het uit. ’s Avonds komen ze pompaf en met zwarte handen en voeten naar binnen. Zo hoort het. Natuurlijk kijken ze ook al eens wat tv of spelen ze een spelletje op de computer maar het merendeel van de tijd zijn ze kind. Spelen ze onbezorgd buiten, maken ze zich vuil en experimenteren ze met hun speelgoed, met takken en bladeren, met wat ze tegenkomen (nee, geen drugs, sigaretten of alcohol voor zover ik weet 🙂 ). Ik weiger te geloven dat deze maatschappij verdorven is. Laat ons hopen dat de mensen wel nog verdraagzaam zijn en spelende kinderen in hun straat tolereren. Hoe kunnen kinderen anders onbezorgd opgroeien en leren omgaan met vrijheden? Apetrots was ik toen ze vanavond uit zichzelf op tijd naar huis kwamen om aan tafel te schuiven, netjes hun fietsjes in de garage parkeerden en flink naar binnen kwamen.
Laat kinderen kinderen zijn ajb, laat ze spelen en ravotten. Wie daar een probleem mee heeft, heeft vooral een probleem met zichzelf.. En met mij… De nurk die geen spelende kinderen verdraagt kan bij mij altijd terecht voor een gepaste reactie… Een muilpeer, en meer dan één ook.