Onze dochter erfde de vervelende gewoonte om aan velletjes rond haar vingernagels te prutsen. Ik beken schuld, ik doe dat ook. Bij haar liep het deze keer wel erg slecht af.
Haar vinger geraakte geïnfecteerd. Kan gebeuren als je ziet waar de vingers van een 5-jarige op een dag zoal in en tussen zitten. Je wilt het soms niet weten.
Het vingertopje begon roder te worden en op te zwellen. Toen werd het pijnlijk. De etter vloeide rijkelijk, elke dag was er een verse lading klaar. De huisarts schreef Fucicort voor. Da’s een zalf met antibiotica die je plaatselijk kan aanbrengen. 2 maal daags werd de vingertop proper gemaakt, gezalfd en bepleisterd.
9 dagen later leek er nog niet veel schot in de zaak te komen. Nog steeds rood, gezwollen en etterig.
Meer nog, de bacterie heeft haar vingernagel om zeep geholpen. Dat verklaart waarom het zo pijnlijk blijft. Op de foto ziet het er al behoorlijk goed uit. We komen van ver…
Bezoek nummer 2 aan de huisarts dus. Hij schrijft Staphycid siroop voor. Nog meer antibiotica. Dat spul blijkt dan ook nog eens moeilijk te verkrijgen te zijn. ‘Tijdelijk niet beschikbaar’ wist de apotheek te zeggen. ‘Ze zijn misschien de verpakking aan het veranderen of zo.’ Wat later vonden we een apotheek die wel de pilletjes heeft. Daar wilde ze de siroop wel mee maken. Deal!
Zo ziet het er uit, ik noem het Mega Mindy – siroop:
Je zou dan denken dat die prut stijf staat van de suiker en zoet zal binnen vloeien bij dochterlief. Niks is minder waar. Het is een bittere brij die zelfs een volwassene bijna aan het kokhalzen krijgt. En dat moet ze dan nog 4 keer per dag innemen… Al een geluk dat ik wat psychologisch onderlegd ben.
We hopen dat de dochter nu haar lesje geleerd heeft. Geen vingernagel betekent immers ook vele maanden geen nagellak. Nog meer hopen we dat de antibiotica aanslaat want anders moeten we maandag meteen terug naar de huisarts. Wat het vervolg dan zou zijn, weten we (gelukkig?) niet.